του συναδέλφου Λευτέρη Βιριράκη
Θεωρώ την ανακοίνωση του ΠΣΑΤ (ότι υπόσταση κι αν έχει αυτός) εντελώς απαράδεκτη, διότι εντάσσει τις διεκδικήσεις τις οποίες έχουμε υιοθετήσει ως ΑΣΜ σε ένα πλαίσιο καθαρού ανταγωνισμού με τους άλλους κλάδους, ταξικής ουδετερότητας και αθώωσης των πολιτικών και οικονομικών κέντρων που προωθούν τη μεταφορά των ασφαλιστικών πόρων στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Σύμφωνα με την αφήγηση της συγκεκριμένης ανακοίνωσης, η γνωστή επιχείρηση αφαίμαξης των ασφαλιστικών ταμείων γίνεται επειδή τα εν λόγω κέντρα αποφάσισαν να πάρουν τα χρήματα των μηχανικών για να τα δώσουν στους δικηγόρους ή σε άλλους κλάδους (με τους οποίους συνωμοτούν κατά των μηχανικών). Πέρα από τον καθαρό παραλογισμό της, αυτή αφήγηση παρακάμπτει την ουσία της συγκεκριμένης επιχείρησης που – στο πλαίσιο της γενικότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής – είναι η απόσπαση πόρων και περιουσιών ειδικά από το εργαζόμενο, άνεργο και υποαπασχολούμενο τμήμα όλων των κλάδων (αυτό που άλλωστε έχει άμεση ανάγκη κοινωνικής ασφάλισης) και η μεταφορά τους μέσω της τρύπας του χρέους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και από εκεί στις οικονομικές ελίτ, από τις οποίες δεν εξαιρούνται και οι εγχώριες όλων των κλάδων συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του δικού μας.
Εν ολίγοις, σε μία περίοδο που το κίνημα κατά της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης γιγαντώνεται, αλλά και νοθεύεται από δυνάμεις που επιδιώκουν απλώς την αντικατάσταση της παρούσας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης με άλλη περισσότερο δικτυωμένη με αυτές, σε μια περίοδο επομένως που υπάρχει άμεση ανάγκη συγκρότησης ενιαίου μετώπου του κόσμου της εργασίας και οριοθέτησης των στόχων του απέναντι σε αυτούς των αντιδραστικών κύκλων, η ανακοίνωση του ΠΣΑΤ:
-
Συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα της αφαίμαξης των ασφαλιστικών πόρων και την επιχείρηση μεταφοράς τους στις οικονομικές ελίτ
-
Στρέφει τους εργαζόμενους, άνεργους και υποαπασχολούμενους μηχανικούς απέναντι στους ομολόγους τους άλλων κλάδων, ισχυριζόμενη ότι οι δεύτεροι πάνε να φάνε χρήματα των πρώτων
-
Παρουσιάζει το ασφαλιστικό σύστημα ως ένα “κλειστό” σύστημα που θα πρέπει να εξασφαλίζει τους πόρους του αποκλειστικά από τις εισφορές των ασφαλισμένων, τόσο συνολικά όσο και κατά κλάδο, όπως ακριβώς το προδιαγράφει η νεοφιλελεύθερη πολιτική.
-
Υιοθετεί την λογική της κατά κλάδο ανταποδοτικότητας (οι ασφαλιστικές απολαβές κάθε κλάδου ανάλογα με τις εισφορές του), ενώ η ανταποδοτικότητα –σε κάθε μορφή της– στρέφεται καθαρά κατά του κόσμου της εργασίας.
Το ζήτημα της επιστροφής των κλεμμένων ασφαλιστικών πόρων και της αποκατάστασης των τεράστιων αδικιών που έχουν γίνει μέσω της μέχρι τώρα εισφοροδότησης (όχι μόνο ασφαλιστικής) και συσσώρευσης ατομικού χρέους είναι πράγματι πολύ σοβαρό, δεν μπορεί όμως να διαστρέφεται έτσι. Πρέπει:
-
να διεκδικηθεί η επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών όλων των ταμείων (και του ΤΣΜΕΔΕ) –που για αυτόν τον λόγο και όχι άλλο πρέπει να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους– εν ανάγκη με αναγκαστική απαλλοτρίωση περιουσιακών στοιχείων των κλεπταποδόχων (τραπεζών, συμβεβλημένων “δικαιούχων” κλπ)
-
να οριστεί ένα δίκαιο και ανεξάρτητο κλάδου σύστημα που να προβλέπει μηδενική συνολική εισφορά (ασφαλιστική + φορολογική + οποιαδήποτε άλλη) για πολύ χαμηλά ή μηδενικά εισοδήματα, πολύ χαμηλή για εισοδήματα εργασίας και πολύ ψηλή για την οικονομική ελίτ.
-
να γίνει εκκαθάριση των προηγούμενων υποχρεώσεων εισφοράς ως προς αυτό το σύστημα σε ατομική βάση
-
να επαναπροσδιοριστούν σε αυτή την βάση οι οφειλές (όχι ως “διαγραφή χρεών” γενικώς και αορίστως) και να δρομολογηθούν οι απαιτούμενες επιστροφές