Από την Αργεντινή μέχρι την Τουρκία αλλά και το Κομπάνι, παρά τις πολιτισμικές και κοινωνικές διαφορές, τα κατειλημμένα εργοστάσια και οι συνεργατικές επιχειρήσεις αποτελούν πράξη αντίστασηςαπέναντι στην απαξίωση της εργατικής δύναμης και την καταστροφή των παραγωγικών δομών, απάντηση στην ανεργία και την περιθωριοποίηση· ταυτόχρονα, αποτελούν πρόταση για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής οικονομίας, εναλλακτικής στην οικονομία του καπιταλισμού: της οικονομίας των εργαζόμενων. Είναι μία μορφή αγώνα βασισμένη στην αυτοδιαχείριση και στοχεύει στην υπεράσπιση των συμφερόντων όσων ζουν από την εργασία τους. Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να συμπεριλαμβάνουνανακτημένα εργοστάσια, συγκεκριμένες κοοπερατίβες εργασίας, κοινωνικά ιατρεία, μορφές συνεργατικής οικονομίας και άλλες μορφές αγώνα για την αυτοοργάνωση στην εργασία και την αυτοδιαχείριση της οικονομίας.
Τα ζωντανά κινήματα που συσπειρώνονται γύρω από τα εγχειρήματα αυτά αμφισβητούν την κυριαρχία του «αόρατου χεριού» της αγοράς και θέτουν με τρόπο σαφή τα ερωτήματα: τι παράγουμε, πώς το παράγουμε και για ποιόν το παράγουμε. Μέσα από συμμετοχικές και οριζόντιες διαδικασίες, ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να γίνει συμμέτοχος στην οργάνωση της παραγωγής και της διανομής του παραγόμενου από την ίδια πλούτου. Έτσι η άμεση δημοκρατία, ο εργατικός/κοινωνικός έλεγχος και η αυτοδιαχείρισηπαύουν να είναι αφηρημένες έννοιες, και γίνονται εργαλεία ανάκτησης της αξιοπρέπειας, διατήρησης των μέσων διαβίωσης αλλά και δημιουργίας διαφορετικών κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων.