Από τη Ροζάβα ώς το Στάντινγκ Ροκ: να μην πούμε το νερό… νεράκι

Αποτελεί κοινό πόρο. Χωρίς αυτό δεν ζει ο άνθρωπος, αφού το 70% του σώματός μας είναι νερό. Ταυτόχρονα, πολυεθνικές εταιρείες, αντίπαλα γεωπολιτικά συμφέροντα, κερδοσκόποι-επενδυτές μάχονται για τον έλεγχο των υδάτινων πόρων, σε μια ξέφρενη κούρσα «υδρο-ιμπεριαλισμού» και «υδρο-ηγεμονίας» – όπως καταγράφονται στη διεθνή ορολογία οι ανταγωνισμοί για τις «περιφράξεις» του νερού.

Και ενώ πληθαίνουν οι προβλέψεις ότι «ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό», σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη γεννιούνται εστίες «υδρο-αντίστασης», μάχες πολιτών για την προάσπιση του νερού ως κοινού αγαθού και την προστασία του από τη ληστρική εκμετάλλευση.

Τέτοιες μάχες δίνονται καθημερινά και στην Ελλάδα. Στον Βόλο, ο αγώνας αφορά την υπεράσπιση των πηγών στο Πήλιο. Στην Παναγιά Χαλκιδικής στις Σκουριές, τη μη περαιτέρω υποβάθμιση του υδροφόρου ορίζοντα από τις εξορυκτικές δραστηριότητες. Στην Εύβοια, τη διάσωση του υδροβιότοπου Κωλοβρέχτη από τους καταπατητές.

Στη Μεσοχώρα, στα σύνορα Τρικάλων-Αρτας, τη ματαίωση των σχεδίων για το υδροηλεκτρικό φράγμα που απειλούν με αφανισμό μια έκταση 6.500 στρεμμάτων.

Στην Ηπειρο, ανησυχούν για την επαπειλούμενη εκτροπή του Αώου και τις διαθέσεις εμφιάλωσης των υπόγειων υδάτων με ληστρικούς όρους. Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ αλλά και κάτοικοι αντιδρούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις στον υδάτινο πλούτο που ξεδιψά τους μεγαλύτερους πληθυσμούς της χώρας και ονομάζεται ιδιωτικοποίηση.

Αγωνιστές και αγωνίστριες από όλες τις παραπάνω περιοχές της Ελλάδας συνευρέθηκαν με περιβαλλοντικούς ακτιβιστές από όλο τον κόσμο στη διεθνή συνάντηση για τον συντονισμό κινημάτων για το νερό, στο πλαίσιο του τριήμερου αντιεξουσιαστικού φεστιβάλ B-FEST, του περιοδικού «Βαβυλωνία».

Η «Εφ.Συν.» και το «για Κ.ΑΛ.Ο.» ήταν εκεί, συνομιλώντας με τον Ινδιάνο Aldo Seoane και τον Κούρδο Εrcan Ayboga, αναζητώντας το κοινό νήμα που συνδέει τους αγώνες σε όλη τη Γη για να μην πούμε το νερό νεράκι.

Aldo Seoane: «Στάντινγκ Ροκ θα πει αντίσταση»

Ο Ινδιάνος Aldo Seoane μίλησε για τον ανένδοτο αγώνα των Σιου ενάντια στην ισοπέδωση |

«Το αμερικανικό όνειρο είναι ο παγκόσμιος εφιάλτης. Βασίστηκε στον θάνατο, τη γενοκτονία του λαού μου, τη σκλαβιά των Αφρικανών δούλων και τη λεηλασία της γης για να θεμελιώσει την ισχύ του… Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθούμε…».

Ο Ινδιάνος Aldo Seoane μάς θυμίζει ότι έχει… πίσω του 526 χρόνια αντίστασης όταν του ζητάμε να μας μιλήσει για τον αγώνα που έδωσε η φυλή των Ρόουζμπαντ Σιου στη Βόρεια Ντακότα πέρσι -στην ιστορική τοποθεσία Στάντινγκ Ροκ, προκειμένου να σταματήσει την κατασκευή του υπόγειου αγωγού πετρελαίου μήκους 1.882 χιλιομέτρων.

Ο αγωγός θα περνούσε κάτω από τους ποταμούς Μιζούρι και Mισισιπή, τη λίμνη Οahe και θα έφτανε στο Ιλινόις. Πάνω από 570.000 βαρέλια πετρελαίου ημερησίως θα έρρεαν σε αυτόν, απειλώντας με καταστροφή εκτάσεις που συγκεντρώνουν τις πηγές πόσιμων υδάτων των κατοίκων της περιοχής.

Η εμπλοκή του Aldo με τον αγώνα στην Ντακότα (ΝοDAPL) ξεκινά από το γεγονός ότι είναι επιζήσας σεξουαλικής κακοποίησης. Προκειμένου να πείσει τους άντρες να μην είναι βίαιοι με τις γυναίκες και τα παιδιά στις κοινότητές τους, ξεκίνησε με τον αδερφό του μια οργάνωση κατά της οικογενειακής βίας, τη Wica Agli:

«Αυτό που είναι κοινό στον βιασμό και σε αυτές τις καταστρεπτικές επενδύσεις που σχεδιάζουν να περάσουν αγωγούς κάτω από τη γη μας με τη βία, για να μολύνουν τα νερά μας και να καταστρέψουν τις κοινότητές μας χωρίς να ζητούν τη γνώμη μας, είναι η έλλειψη συναίνεσης», λέει στην «Εφ.Συν.» και συνεχίζει:

«Εχουμε παρατηρήσει ότι όταν έρχονται για τα έργα, τα εγκλήματα βίας κατά των γυναικών αυξάνονται κατά 120%. Σκεφτείτε το, έρχονται σχεδόν 3.000 άνδρες σε κοινότητες μόλις 700 κατοίκων και με συμπεριφορά προνομιούχων επειδή είμαστε φτωχές κοινότητες και η υποδομή μας δεν έχει αναπτυχθεί για να καλύπτει και τις ανάγκες των εργατών που δουλεύουν στις επενδύσεις…

»Μπορούν να πληρώσουν ώς και 1.000 δολάρια τον μήνα για ένα δωμάτιο όταν οι οικογένειες στις κοινότητές μας πληρώνουν το πολύ 300 για να νοικιάσουν ένα σπίτι – με αποτέλεσμα οι σπιτονοικοκύρηδες να δίνουν τα καταλύματα σε αυτούς που πληρώνουν περισσότερα και οι οικογένειές μας να ξεσπιτώνονται…».

Επιθετική άμυνα

Οι Σιου για να αντισταθούν στους επενδυτές εφάρμοσαν μεταξύ άλλων την τακτική της «αποεπένδυσης», καταφέρνοντας να χρεοκοπήσουν μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες-βασικό χρηματοδότη στην επένδυση του αγωγού πετρελαίου.

Πώς; «Μόλις ταυτοποιήσαμε τους επενδυτές που συμμετέχουν στην κατασκευή του αγωγού, αρχίσαμε να στοχοποιούμε τα οικονομικά τους συμφέροντα. Ξεκινήσαμε μια επιθετική εκστρατεία αποεπένδυσης σε μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες, τη Wells Fargo. Καταφέραμε να αποσύρουμε 30 δισ. δολάρια από αυτήν.

»Τώρα δουλεύουμε με τον δήμο του Λος Αντζελες για να αποσύρουν 80 δισ. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά και το να τους τα παίρνουμε είναι αυτό που τους πονάει. Η Wells Fargo το 1830 και για δεκαετίες χρηματοδοτούσε τη γενοκτονία των Ινδιάνων στην Καλιφόρνια: πλήρωνε για τα σκαλπ μας.

»Τώρα της το επιστρέφουμε: ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ήταν όταν αρχίσαμε να αποσύρουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζές τους και να τα βάζουμε σε τράπεζες που δεν χρηματοδοτούσαν τέτοιες επενδύσεις».

Τι τους έδωσε δύναμη; «Δεν δώσαμε τον αγώνα μας κατά του καπιταλισμού αλλά υπέρ των οικογενειών μας. Αφού θυμώσαμε -και υπήρχαν περίοδοι θυμού που μας κόστισαν περισσότερο- αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τις κοινότητές μας. Τον θυμό σου μπορούν να τον ελέγξουν.

»Μόνο η αγάπη στους δικούς σου, σε αυτό που προσπαθείς να προστατέψεις, επιτρέπει στο μυαλό σου να είναι περισσότερο ανοιχτό, πειθαρχημένο. Οταν ήμασταν οργανωμένοι το καθεστώς φοβόταν περισσότερο και δεν ήξερε τι να κάνει γιατί η αγάπη για τους δικούς σου και τους φυσικούς πόρους μπορεί να είναι απεριόριστη».

Πώς αντιμετώπισαν τους συμπατριώτες τους που είχαν εργαστεί για την επένδυση; «Δεν μπορώ να τα βάλω με τον αδερφό μου που δουλεύει για να ταΐσει το παιδί του. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βρω έναν άλλο τρόπο για να το ταΐσω εγώ. Δεν είναι εύκολο να είσαι συμπονετικός, η συμπόνια δεν είναι αδυναμία…».

Ercan Ayboga: «Οι 3 πυλώνες μας είναι η κοινωνική οικολογία, η άμεση δημοκρατία και η ισότητα των φύλων»

Ο Κούρδος ακτιβιστής και συγγραφέας Ercan Ayboga εξήγησε πώς οι οικολογικοί αγώνες για το νερό στο Βόρειο Κουρδιστάν συνδέονται με το ομοσπονδιακό πείραμα της Ροζάβα |

Αν μια λέξη συνοψίζει τις πολλαπλές ιδιότητες του κουρδικής καταγωγής Τούρκου Εrcan Ayboga, μηχανικού περιβάλλοντος, περιβαλλοντικού ακτιβιστή, δημοσιογράφου και συγγραφέα, αυτή είναι η λέξη «σεμνότητα».

Το δυτικό κοινό της ριζοσπαστικής διανόησης τον γνώρισε από το βιβλίο Revolution in Rojava «Η επανάσταση στη Ροζάβα – Δημοκρατική αυτονομία και γυναικεία απελευθέρωση στο Συριακό Κουρδιστάν» που κυκλοφορεί σε πέντε γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, ισπανικά, ιταλικά) και μεταφράζεται στα ελληνικά, σε πρόλογο του αναρχικού γεωγράφου David Graber και της σπουδαίας Αμερικανίδας κοινωνιολόγου και οικο-φεμινίστριας Jannet Biehl.

Μιλώντας στο Β-FEST, ως μέλος του Οικολογικού Κινήματος Μεσοποταμίας στο Τουρκικό Κουρδιστάν, ο Ercan στάθηκε στους πολύχρονους αγώνες ενάντια στην κατασκευή του φαραωνικού υδροηλεκτρικού φράγματος του Ιλίσου, πάνω στον Τίγρη ποταμό – στο λίκνο του πολιτισμού.

Ενα φράγμα που έχει χαρακτηριστεί το πλέον αμφιλεγόμενο, καταστροφικό «αναπτυξιακό» έργο στην τουρκική επικράτεια, ενώ έπαιξε στρατηγικό ρόλο στην καταστολή του κουρδικού αντάρτικου.

«Πάνω από 2,4 εκατομμύρια Κούρδοι εκτοπίστηκαν και πάνω από 4.000 χωριά καταστράφηκαν στις συγκρούσεις στα βουνά του Κουρδιστάν στη δεκαετία του ’90», μας είπε ο Ercan, συνδέοντας την οικολογική τρομοκρατία με την καταπίεση των Κούρδων.

Ο ίδιος συμμετέχει στην καμπάνια «Κράτησε ζωντανό το Χασάν-Κεΐφ», αρχαία πόλη της Μεσοποταμίας που κινδυνεύει να βυθιστεί από το φράγμα του Ιλίσου, όπως και «συνολικά 199 χωριά, στα οποία ζουν πάνω από 78.000 κάτοικοι, στην πλειονότητά τους Κούρδοι. Εξίσου θα υποφέρουν πάνω από 30.000 νομάδες, που δεν έχουν γη και δεν θα πάρουν καμία αποζημίωση».

Πώς το κίνημα για τον αυτοκαθορισμό των Κούρδων συνδέθηκε με τα οικολογικά κινήματα; «Μετά την απαγωγή και τη φυλάκιση του Οτσαλάν το 1999, το κίνημα για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν στράφηκε στην κοινωνική οικολογία», μας λέει ο Ercan.

«Παράλληλα με τους αγώνες των κατοίκων ενάντια στα υδροηλεκτρικά φράγματα, στη δεκαετία του 2000 το Κουρδικό Κομμα (HDP) αναδείχθηκε πρώτη δύναμη σε 7 περιοχές στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σε δεκάδες πόλεις συστήθηκαν δημοτικοί σύνδεσμοι για οικολογικά θέματα: το ζήτημα των πάρκων, του δημόσιου πρασίνου, του πόσιμου νερού, τα οποία άρχισαν να επιλύονται».

Ποιες είναι ο κοινές αρχές που διέπουν το οικολογικό κίνημα στη Μεσοποταμία και τις κοινότητες της Ροζάβα στη Βόρεια Συρία; «Οι 3 πυλώνες μας είναι η κοινωνική οικολογία, η άμεση δημοκρατία και η ισότητα των φύλων. Η ομοσπονδιακή δομή προάγει την κοινοτική αυτοδιαχείριση, ενάντια στην καταστροφή της φύσης, του ανθρώπου και της κοινωνίας από τον νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό», μας λέει, εξηγώντας τις αρχές της αντικαπιταλιστικής οικολογίας και του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.

«Πλέον οι αγώνες υπεράσπισης του νερού και της γης εναντιώνονται όχι μόνο σε φράγματα αλλά και εξορυκτικά έργα, μεταλλεία άνθρακα, διανοίξεις δρόμων αλλά και ενάντια στο frakking, τη σχιστολιθική διάρρηξη που εφαρμόζεται εδώ και 5 χρόνια στο Βόρειο Κουρδιστάν με καταστρεπτικές συνέπειες για την αποστράγγιση του νερού».

«Η Τουρκία εφαρμόζει εμπάργκο νερού στις δημοκρατίες της Ροζάβα και στο Βόρειο Κουρδιστάν», μας είπε ο Ercan. «Η επανάσταση ήρθε – το νερό έφυγε. Αυτό είναι το πικρό αστείο που λέμε μεταξύ μας. Τα ποτάμια που εκβάλλουν στη Ροζάβα έχουν τις πηγές τους στην Τουρκία. Η εντατική άρδευση και τα φράγματα μειώνουν το επίπεδο των υπόγειων υδάτινων πόρων, επιβάλλουν μια συνεχή υδατική κρίση, με έντονη λειψυδρία».

Κι όμως η Ροζάβα αντιστέκεται. «Στόχος μας είναι μόλις το 1/4 της χρήσης νερού να πηγαίνει για άρδευση, για να μη μειωθούν κι άλλο οι υδάτινοι πόροι. Προτάσσουμε μια γεωργία διατροφικής αυτάρκειας, με συνεταιρισμούς για τη διατήρηση των τοπικών ποικιλιών, αντί για βιομηχανική καλλιέργεια. Το μότο μας είναι «παράγουμε λιγότερο, αλλά τρεφόμαστε καλύτερα»».

«Το νερό δεν πρέπει να γίνεται εργαλείο εξουσίας αλλά δρόμος της ειρήνης», κατέληξε ο Ercan, προσκαλώντας μας στο 1ο Φόρουμ Νερού της Μεσοποταμίας, που θα πραγματοποιηθεί το 2018 στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Τα… καλά νέα για το νερό

* Η διεθνής συνέλευση των κινημάτων του νερού του αντιεξουσιαστικού Φεστιβάλ του περιοδικού Βαβυλωνία,  εστίασε στην «αρπαγή του νερού» σε Ελλάδα και διεθνώς, θέλοντας να ενώσει τους αγώνες για τη «δημοκρατία του νερού», μια λογική όχι απλώς υπεράσπισής του από ληστρικά συμφέροντα και κρατική κακοδιαχείριση αλλά προάσπισή του ως ελεύθερου κοινού φυσικού αγαθού με την ευθύνη και συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας.

*Το αισιόδοξο μήνυμα που μετέφεραν ακτιβιστές στη διεθνή συνάντηση είναι ότι είναι ότι κίνημα του νερού μετρά επιτυχίες καθώς οι αγώνες για την υπεράσπισή του, όπου έχουν δοθεί, έχουν κερδηθεί:

* Στην Ευρώπη αθροίζονται σε 78 οι περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης του νερού σε μεγάλες πόλεις από κινήματα βάσης, με το Παρίσι και το Βερολίνο να θεωρούνται εμβληματικές σε αυτόν τον αγώνα. Πιο πρόσφατη η απόφαση της δημοτικής αρχής στη Βαρκελώνη που κατάφερε να πάρει πίσω το νερό εξοικονομώντας 45 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να φανταστεί κανείς τα περιθώρια κερδοφορίας των ιδιωτών που το εκμεταλλεύονταν. ας της κοινωνίας.

*  Μπορεί στη χώρα μας να γίνονται 120.000 διακοπές υδροδότησης το χρόνο όπως αποκάλυψε στην «Εφ.Συν»  ο εκπρόσωπος του Συμμετοχικού Ενωτικού Κινήματος Εργαζομένων και Συνταξιούχων για Δημόσια ΕΥΔΑΠ. ωστόσο διεθνώς το κίνημα έχει ανοίξει δρόμο καθώς:

* Τα Ηνωμένα Έθνη κήρυξαν ως ανθρώπινο δικαίωμα την πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, με τον ΟΗΕ (108η συνεδρίαση) να υπογραμμίζει ότι η πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και σε επαρκείς υγειονομικές υπηρεσίες είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία των ανθρώπων.

*Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση, αναγνωρίζοντας ότι το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα, με μία ιστορική απόφαση δίνει σε όλους τους πολίτες – ιδιαίτερα τους οικονομικά αδύναμους – την δυνατότητα να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε νερό και αποχέτευση, ακόμη
κι αν δεν μπορούν να πληρώσουν.

* Τα τελευταία καλά νέα αφορούν την Ιρλανδία όπου οι Γυναίκες Μαχήτριες για το Νερό (Women Water Warriors), μετά από πέντε χρόνων αγώνες κατάφεραν να μην πληρώνουν για το νερό: το κίνημα έβγαζε τους υδρομετρητές όπου επιχειρούσαν να τους βάλουν ενώ σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ΣΕΚΕΣ ΕΥΔΑΠ M. Mαστοράκη που μετέφερε την είδηση στη διεθνή συνάντηση στην Ιρλανδία που δεν είχαν ρολόγια/υδρομετρητές είχαν τη χαμηλότερη κατανάλωση από όλη την Ευρώπη…

kalo@efsyn.gr

http://www.efsyn.gr/arthro/apo-ti-rozava-os-stantingk-rok-na-min-poyme-nero-neraki