Στην τραπεζική αργκώ συμπεριλαμβάνεται η λέξη “ναυάγιο”.
“Ναυάγια” λοιπόν κατά τις τράπεζες, είναι οι κάτοχοι καρτών που εξοφλούν το σύνολο (και όχι το καθορισμένο ελάχιστο ή ένα μόνο μέρος) των μηνιαίων υπολοίπων της κάρτας τους. Στα υπόλοιπα αυτά, πλήν της κατανάλωσης με κάρτα του τελευταίου μήνα, περιλαμβάνονται και οι “‘ατοκες” μηνιαίες δόσεις (είτε από παλιότερες αγορές είναι αυτές είτε, στην περίπτωσή μας, από τις ασφαλιστικές εισφορές κλπ).
Στις περιπτώσεις αυτών των κατόχων, “ναυαγεί” πράγματι η επιβολή του τοκογλυφικού επιτόκιου επί του ποσού που συνήθως παραμένει ανεξόφλητο, μετά την μηνιαία πληρωμή για την κάρτα. Χωρίς αυτή την επιβολή, η αρμάδα των τραπεζικών καρτών μένει χωρίς τα καύσιμα των τόκων, χάνει λόγο ύπαρξης, μένει μεσοπέλαγα, εν τέλει “ναυαγεί” και αυτή…
Ουδείς όμως τέτοιος κίνδυνος. Οι Έλληνες μηχανικοί είναι έμπειροι θαλασσοπόροι, μαθημένοι στα πελάγη των χρεών στο ΤΣΜΕΔΕ. Όσοι προμηθευτούν την κάρτα της Αttica, δεν θα τρομάξουν να πλεύσουν και στην τοκογλυφία του πλαστικού χρήματος, με οποιαδήποτε καθυστέρηση μηνιαίας δόσης, αποποιούμενοι έτσι το χαρακτηρισμό του “ναυάγιου”.
Μια απορία μόνο, προς διερεύνηση: Ποιό πέλαγο θα είναι το πιο βαθύ; Των χρεών από τις καθυστερήσεις στο ΤΣΜΕΔΕ ή στην Attika;