Της Λίνας Βεργοπούλου*
«Η φωνή του ανθρώπου, που τον πατάει στο στήθος, η μπότα του αυταρχισμού και του ολοκληρωτισμού, ποτέ δεν είναι μελωδική». Είναι κραυγή οργής, που συνοδεύεται από αποφασιστικότητα και δύναμη για να κρατηθεί στη ζωή.
Στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού, καταπατούνται διακαιώματα, που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες και αίμα μέσα στις φυλακές. Οι εκπαιδευτικές άδειες είναι «ευεργέτημα» προς τους κρατούμενους, που δεν ανακαλύφθηκε σήμερα. Λειτουργούν εδώ και χρόνια – χωρίς να έχουν καταγραφεί δυσλειτουργίες – και είναι νομικά κατοχυρωμένες.
Με τη μη χορήγησή τους στο Νίκο Ρωμανό και στον Ηλία Κωστάρη συντελείται καταφανής παραβίαση της νομιμότητας και της ισότητας στη μεταχείριση των κρατουμένων, του σεβασμού των δικαιωμάτων τους, που ο νόμος τους αναγνωρίζει και η έννομη προστασία τους.
Για τον κρατούμενο, ένας ύστατος τρόπος διεκδίκησης των αυτονόητων δικαιωμάτων του, αποτελεί η δύσκολη απόφαση να χρησιμοποιήσουν το ίδιο τους το σώμα σαν οδόφραγμα, τυλιγμένο με υποψία θανάτου ως έσχατη κίνηση πίεσης και ως μοχλό κινητοποίησης και δημιουργίας κινήματος αλληλεγγύης στα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Στην περίπτωση του Ν. Ρωμανού ο δεύτερος στόχος έχει ήδη επιτευχθεί. Ο Νίκος έχει συσπειρώσει γύρω του, ένα ευρύ, μαζικό, πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης, που αγωνίζεται παράλληλα μαζί του και έχουν ήδη νικήσει καθυποτάσσοντας τον φόβο και την απάθεια. Παρόλες τις προσπάθειες βεβήλωσης και απαξίωσης του αγώνα του Νίκου, από την πλευρά του Υπουργείου Δικαιοσύνης, με τη διάδοση φημολογιών «περί σίτισης με υγρή τροφή», η αξιοπιστία του Νίκου, δεν διαστρεβλώνεται και το ηθικό του παραμένει υψηλό και κραταιό.
Η μόνη υπαρκτή λύση
Η Πολιτεία, αντί να αναλάβει τις ευθύνες της και να δώσει «τη μόνη υπαρκτή λύση» στο αδιέξοδο, αυτή της χορήγησης των εκπαιδευτικών αδειών προχωρά στη «μη λύση», με τη θέσπιση νομοθετικής τροπολογίας για «κατ΄ ολίγον κρατούμενους φοιτητές», με τη μέθοδο της τηλεδιάσκεψης, που θα αφορά όλους τους κρατούμενους φοιτητές με την ίδια ευκολία που πέρασε, τον εκτρωματικό νόμο για τις φυλακές Γ΄ Τύπου, μετατρέπει την εκπαίδευση των φυλακισμένων, σε ένα στείρο τηλεπαιχνίδι. Όταν η εκπαίδευση από ζωντανή, βιωματική, διαδραστική διεργασία μέσα στους χώρους των εκπαιδευτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, μετατρέπεται σε «τηλεριάλιτι σόου», κενού περιεχομένου και ενδιαφέροντος, αυτό δεν αποτελεί «μέση λύση» παρά λύση βαρβαρότητας, απαξίωσης και εξευτελισμού της ίδιας της έννοιας της παιδείας.
Η ζωή του ανθρώπου, εκ φύσεως από τη στιγμή της γέννησής ως τον θάνατο, εμπεριέχει την οδύνη, αρκεί να μεγαλώνουμε και να δρούμε σε αρμονία με τον εαυτό μας και τις ιδέες μας. Ο Νίκος δεν έχει αυτοσκοπό την καταστροφή του (από αδιαλλαξία και εμμονή), αλλά μας οδηγεί, σε ένα ταξίδι, όπου όλοι μας, μέσα από την σύγκρουση – ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό – θα αναζητήσουμε και θα εξαντλήσουμε, τα όρια του αγώνα για την προσωπική και κοινωνική μας ελευθερία.
Στους νέους με τα πρησμένα μάτια
Στον Νίκο και στους συντρόφους του, που ενωμένοι δίνουν τον αγώνα τους, ως το τέλος.
Στους νέους με τα πρησμένα μάτια και τα ματωμένα πρόσωπα, που πέρα και πάνω από κάθε πολιτική τους επιλογή, μας δείχνουν, ότι δεν ματαιώνουν τη ζωή, αντίθετα, με την αξιοπρέπεια, τη συντροφικότητα και την βαθιά αλληλεγγύη που επιδεικνύουν, την εξευμενίζουν.
Σ΄ αυτούς που θα κάνουν «οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου» και μας οδηγούν να κατέβουμε τρυφερά μα και ουσιαστικά στην ελεύθερη και αδέσμευτη ανθρώπινη φύση μας.
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΔΥΝΑΝΤΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ!
*Η Λίνα Βεργοπούλου είναι γιατρός των απεργών πείνας Νίκου Ρωμανού, Ανδρέα – Δημήτρη Μπουρτζούκου, Δημήτρη Πολίτη και Γιάννη Μιχαηλίδη και μητέρα του Ανδρέα – Δημήτρη Μπουρτζούκου
Αναδημοσίευση από: https://athens.indymedia.org/post/1536374/